zondag 16 april 2000
Een nieuw jonge geweld.
We schrijven geweld omdat het een jonge hond betrof die wij wel even van oma zouden overnemen. Want oma koopt wel meer waar ze binnen afzienbare tijd weer vanaf wil. Het maakt niet uit of het dood of levend is, met andere woorden het kan een nieuwe jurk zijn van tweeduizend gulden of een beest. In dit verhaal een kleine bastaard. Ze zou een jas gaan kopen maar kwam thuis met een hondenpaspoort met een daaraan verbonden witte pluis die z’n hart op de juiste plaats bleek te hebben. Als pub moet je leren wat buiten en binnen is dus voorlopig is buiten binnen en buiten een toevalligheid waar je soms gebruik van maakt. Overal lagen oude kranten bij oma. Sacha deed zijn best ernaast te piesen en dat lukte. Oma’s oude hernia leek op te spelen wanneer je zo’n honderd keer per dag plasjes en drollen weg loopt te ruimen. Want wanneer de beesten jong zijn lijken het fabrieken met een enorm hoge productie, drinken betekend één minuut later ergens plassen eten betekend vijf minuten later ergens bruine veters draaien, hij trok zijn lippen zelf iets naar achter om het maximale genot van poepen te ervaren.
Sacha omdat haar eerste honden en ze heeft ongeveer drie eerste honden gehad, ook zo heette.
De moeder van mijn moeder, mijn oma, voor degenen die moeite hebben familie lijnen te volgen, was dik heel dik. Sacha de York terriër woonde samen met mijn moeder en oma in één ruimte omdat mijn moeder haar moeder wilde helpen. Mijn oma had een bescheiden pensioen, dat was genoeg voor mijn moeder haar moeder te helpen zoals zij wel meer mensen in haar leven geholpen had. Mijn moeder was in heel veel opzichten behoorlijk impulsief. Ik weet niet waarom zij oma wilde helpen door haar in haar kleine behuizing op te nemen, zij zat immers in een verzorgingstehuis waar het helemaal niet zo slecht was. Maar goed op een slechte dag was Sacha weggelopen maar waar naartoe?
Zij woonden met z’n allen op een twee kamer flat vier hoog achter. Ik heb verhalen gelezen dat honden duizenden kilometer kunnen overbruggen hun, oude, huis of baas weer terug te vinden. Maar geen één was er in geslaagd een lift van drie hoog naar begaande grond te drukken. Iedereen zocht Sacha, een paniek was bijna tastbaar, te ruiken zelfs. Oma bleef zitten waar ze zat, zij kon niet meer zoeken, ze kon niet bukken niks het was een levende eet en praatfabriek geworden . Het was tijd om Peter R de Vries te bellen of opsporing verzocht, niemand kon dat beest vinden. Oma gaf actief aanwijzingen vanuit haar stoel maar de aan nuttigheid daarvan moet getwijfeld worden gezien de omvang van de flat, twee kamers en een klein keukentje dan heb je het gehad. O Ja het balkom!? Zij vlogen erheen zelfs oma deed een poging het bleef echter bij een beetje opveren waarbij je een geluid hoorde alsof er een ballonnetje leeg liep. Gek geluid.
Ik was er niet, Sacha was al een uur of zes weg. Mijn moeder dacht aan de politie maar ik verzeker je wanneer je in Den Haag met zo’n verhaal bij de politie komt ze je verwijzen naar het Riag. Oma ----zat---- nog steeds te dirigeren zoals alleen zijn dat kon doen, we zagen dat oma een beetje wiebelde op de stoel, ze stond op om naar bed te gaan. Ik hoorde nog net de laatste adem die Sacha uitblies, alsof haar laatste adem ook gevangen zat tussen haar ribben.
“Ma!!!” Schreeuwde mijn moeder, alles was te laat, ze al die tijd op Sachia gezeten en het was voor Sacha nog te vroeg om als onderzetter te dienen. Maar nu was ze het een zielig hoopje rond vlees gereduceerd tot een vierkant harig velletje.
Tranen met tuiten, vingers vol ongeloof naar oma die, zoals zo vaak met oudere mensen, de draad al zo lang kwijt was. Een roemloze dood dat kan ik je verzekeren, roemloos ten onder, onder zo’n enorme massa vlees ik vraag me oprecht af of ze is gestorven van de lucht of via verstikking, alle twee een beetje? Hoe onzorgvuldig kun je zijn? Dat beest moet een kik gegeven hebben!
Maar laten we weer verdergaan met de hondentragedies ala moeder Schrijer. Als hond ben je er klaar mee een Schrijer als baas te krijgen dat is duidelijk. Na de tragedie met Sacha was er jaar geen hond tot ma, mijn moeder, met te veel geld de stad in ging, ze liep langs een etalage kleine willige koppies en de rest raad je al. Je kunt het verhaal raden na twee weken wilde ze er weer vanaf, Heidi had laten vallen dat zij het hondje wel wilde hebben wanneer ma hem moe was. Ik wist dat dit zou gebeuren. Het beest liep na een paar weken bij ons thuis de boel te regisseren. Fleur onze oude trouwe viervoeter beet het kreng waar het maar kon omdat het niet van ophouden wist. In het begin was ie ervan overtuigd dat hij de vader van Fleurs kinderen zou worden. Hij probeerde en probeerde maar kwam echter niet verder dan ruiken, dat was wat Fleur maximaal toestond. Nu moet ik zeggen dat Fleur een redelijk frigide hond is, ze houdt helemaal niet van andere honden laat staan een kerel die denkt haar met een nest vol jongen te kunnen stoppen. Ze is een maagd zegt Heidi en dat zijn per definitie trutten, op z’n Hollands gezegd.
Wanneer we met haar buiten lopen, lopen de baas en hond nooit dezelfde afstand, Fleur legt het dubbele af van wat wij afleggen omdat ze met een grote boog om elke hond heen gaat. Wanneer zo’n onverlaat dan toch denkt haar even met een vluggertje te kunnen verassen vindt hij haar tanden wanneer hij geluk heeft in z’n nek of snuit in het slechtste geval kan hij de meisjes voortaan alleen nog verwennen met z’n rechter voorpoot.
Het is een hondenleven zo aan je meisjes te komen. Bobby was natuurlijk geen partij voor Fleur en dat niet alleen omdat het een bastaart bleek te zijn, we dachten terecht aan een Maltezer maar Heidi kwam toch tot de conclusie dat het een kruising was tussen een Maltezer een Westie. Hij luisterde in ieder geval naar niets behalve wanneer je hem bijna wurgde of hem zowat in tweeën brak.
We kwamen er al snel achter dat hij niet te handhaven was, na vijf dagen intensief werken wist ie dat er wat gebeurde wanneer hij probeerde bij Fleur achterop te springen een paar seconden en hij bemerkte dat ze geen bagagedrager had, au plus een paar putten in je hooft. Maar Fleur had voor hem een Cristiaan Dior op hij was gek op haar lucht. Hij probeerde, wij schreeuwen Fleur steeds harder bijten.
“Schat het is een Kamikaze het maakt hem niet uit of hij in de daad te pletter slaat als ie maar gescoord heeft!” Zei ik wanhopig.
“Als ie zo doorgaat gaat hij weg Dick.” Stelde Heidi resoluut vast. En ze had gelijk na zeven dagen gewaarschuwd te hebben pis en stront te hebben geruimd vonden we het welletjes. Soms poepte hij precies op de krant die wij voor hem voor de deur hadden neergelegd. We beloonden hem de hemel in hij leek een tevreden glimlach op z’n harig gelaat te toveren.
“Goed he!’ leek hij te willen zeggen, ‘Ik ben heel braaf he? Kijk hier kan ik het ook.” Hij liep terug en plaste tien centimeter naast de krant. Tussen al dit ‘ opvoeden’, eigenlijk liet hij zich helemaal niet opvoeden maar voedde hij ons op hoe lang onze zelfbeheersing te houden, draaide de wasmachine extra uren omdat ik dus om de twee minuten in de zeik stond. En dan had ik dus geluk want de shit tussen je grote en je kleine teen uit zien komen zonder een cracker als basis doet je voor de rest van de dag geen goed.
Een kleine hond opvoeden is hetzelfde als eenzame opsluiting je komt jezelf in beide gevallen tegen en wanneer je jezelf tegenkomt schrik je niet meer van je reactie omdat een normbesef naar het dieptepunt van je ziel, dat wat je absoluut bent, is weggezakt.
“Godsamme!’ Hij begreep niets van mijn, onze, harde stem. ‘Is ie hardleers dan!? Ik pakte hem in zijn nekvel in de wetenschap dat mocht ie een moeder hebben gehad dat ie ook zo zou doen.
Dat nekvelletje stelde niet zo heel veel voor en het velletje werd aangetrokken bij alle vier zijn pootjes, zelfs z’n gezicht veranderden hij trok z’n mondhoeken helemaal naar achteren net zoals hij probeerde bij Fleur achterop te springen, bij mij zat ie echter direct op achterwiel laten we maar zeggen, Hij gaf wel een piep maar je kon ervan uit gaan dat na het loslaten van z’n nek hij het allemaal direct vergeten was. Dus begon de hele cyclus opnieuw, waarschuwen voorzichtig wegduwen……….en dan, je raadt het al………..mondhoeken naar achteren en je vel later strijken zonder strijkbout.
Wanneer hij lief was, dus sliep, kwam het huisgezin tot rust, kwamen de trekkers en emmers chloor tevoorschijn, dweilden wij met de kraan open noemen we het maar even. Het jonge beest onze eigenste manneke pies uit de Flevopolder, het was een constante waterlating.
Heidi drong een tiental minuten aan mijn moeder te bellen, het doek voor onze nieuwe witte nachtmerrie leek te vallen. God zei dank had hij er in ieder geval geen benul van. Hij sprong nog even achterop bij Fleur, oeps geen spatbord , woohhhh au, d’r af dan maar……..Maar met grote tegenzin en drie grote nieuwe putten van Fleurs tanden in het nekvel droop ie af om het een paar minuten later nog eens dunnetjes over te doen. Hardleers? Maar het korte termijn geheugen was als een golf, even piekend om daarna nooit meer gevonden te worden.
Ik belde mijn moeder…………….zij vond het helemaal niet erg, het was acht uur in de avond.
“Wanneer kom je hem terug brengen dan?”
“Nu ma?” Binnen één minuut had ik al zijn spullen gepakt, hij lekte nog even onder de bank de linker stoffen stoel de eettafel ergens onder de radiator in de gang onder de jassen voor de trap in mijn handen. Met de mand, waar ik alles in had gedaan tot zijn paspoort aan toe liep ik naar de voordeur, we keken elkaar aan in een flits bedachten we dat het onomkeerbaar was, we wilden dit echt we wisten dat ie anders een keer bij thuiskomst doodgebeten zou zijn.
De terugreis. Alleen bij de flitspalen reed ik de toegestane snelheid, op zich niets bijzonder voor mij. Toch had ik het gevoel harder te rijden dan normaal, ik wilde zo snel als mogelijk van deze ‘ vergissing’ af. En hij, hij keek mij aan zoals alleen een hond dat kan doen. Hij was even de braafheid zelfde zat de hele reis op één plek en likte mijn hand wat. Ik voelde mijn keel opzwellen, slikte schuld weg, het was even niet anders.
Nu gaat het weer fantastisch met hem. We hebben geaccepteerd dat Fleur geen andere viervoeter accepteert.